Toen ik klein was, organiseerde onze school jaarlijks een schoonmaakdag. Dat was altijd erg leuk. Al was het maar omdat we dan niet in de klas hoefden te zitten - jippie! Maar wat belangrijker was: we hadden het erover hoe we het milieu kunnen beschermen. We ontwierpen posters met een boodschap, en praatten over wat wij tegen vervuiling zouden kunnen doen. Ik dacht toen dat ik de hele wereld aankon en dat ik de wereld mooier kon maken.

Maar ondanks dat krachtige gevoel had ik eigenlijk nooit het verband gelegd tussen hoe de rommel van ons schoolplein of uit onze straat door de wind zou kunnen worden meegenomen, in de straatkolken zou verdwijnen, de rivier af zou gaan en uiteindelijk in zee zou belanden. Het was nooit bij me opgekomen dat onze eigen rommel een reis zou maken, en als het eenmaal in zee terecht was gekomen vervuiling en vernieling zou veroorzaken.

Pas toen ik als duiker mijn eerste ademteug onderwater had genomen, ontdekte ik iets anders. Plotseling was het verband gelegd. Ik begreep dat rommel dat op straat of op het strand was achtergelaten, een sigarettenpeuk die uit het autoraampje was gegooid, een plastic tas die door de wind was weggewaaid en de overvloed aan verpakkingsafval in de goten en riolen terecht kwam, in waterwegen en rivieren, en uiteindelijk in zee. Zo zit het dus. Uit het oog, uit het hart. Koraalriffen die langzaam afsterven, waardoor onderwaterdieren naar adem happen of het onderwaterleven verstrikt raakt.

Met onze smaak voor steeds meer plastic creëren we een wereld die onze zeeën in een vuilnisstortplaats doet veranderen. Wereldwijd is de productie van plastic toegenomen van 1,7 miljoen ton in 1950 tot bijna 300 miljoen ton vandaag de dag. En de gevolgen daarvan zijn enorm.

Alle zeven zeeschildpaddensoorten, meer dan de helft van de zeezoogdieren en bijna tweederde van alle zeevogels hebben afval uit zee tot zich genomen of zijn erin verstrikt geraakt. Ruim een op de tien soorten dat ons afval eet wordt met uitsterven bedreigd. Zelfs vogels kunnen de plastic kogel niet ontwijken - 95% van de noordse stormvogels heeft plastic afval in hun maag.

Hoewel deze cijfers angstaanjagend zijn, voel ik me nog steeds krachtig om verandering in te zetten - net zoals toen ik nog op school zat. En sinds ik ben gaan duiken is deze passie nog sterker geworden.

Ik heb uit de eerste hand gezien welke desastreuze gevolgen afval in zee kan hebben. Ik heb vishaken uit de bekken van vissen verwijderd, visnetten verwijderd, en vislijnen en plastic uit zee gehaald. Via Dive Against Debris kan ik onderdeel zijn van een oplossing voor verandering, een onderwaterperspectief bieden voor afval in onze zeeën, en mijn gegevens daarover doorgeven. En als ik in actie kan komen tegen afval in zee, dan kan jij dat ook.

Over de hele wereld vieren mensen op 8 juni de dag van de oceanen. Hier zijn twee dingen die je kunt doen om een positieve verandering te bewerkstelligen, en om deel uit te maken van een oplossing:

1. Bekijk en deel “The Ugly Journey of Our Trash”. Help door de mensen uit je omgeving, vrienden, kennissen, collega's te informeren over hoe ons dagelijks afval een probleem voor de zeeen kan vormen.

2. Duik Tegen Afval - Als je de volgende keer gaat duiken, laat dan geen afval achter. Sluit je aan bij mij en duizenden andere duikers op de aardbol die op elke duik onderwater afval verwijderen en erover rapporteren.

Samen kunnen we laten zien wat de gevolgen zijn van afval in zee en kunnen we onze ervaringen delen met de wereld. Je kunt hier een poster en web code downloaden van “The Ugly Journey of our Trash”.