Vandaag is het zover, vandaag moet het gaan gebeuren. Eindelijk. We krijgen van kokkie nog een lekker bord spaghetti voor de koolhydraten en gaan gelijk naar bed. Helaas komt er van slapen weinig terecht, niet in de laatste plaats omdat het nog vroeg is. Maar ook zitten er nog een stel kerels te kletsen en als die eindelijk hun mond houden komt er wind opzetten van windkracht 10 of zo, die het zeil van de tent oorverdovend laat kletteren. Als ik het opgeef is het kwart over elf en aangezien we toch om half twaalf gewekt zouden worden komt dat goed uit. Thermo ondergoed aan, kleding, dikke jas, muts, handschoenen en hoofdlampje. Minimale inhoud in de rugzak met halve zak water, camera en energy bars. Gideon is ziek dus hij stuurt twee assistenten mee, Ferdinand en Kurua, die we gelijk omdopen in Ku. Ku gaat voorop en daar gaan we dan. Ferdinand maakt gelijk een onvergetelijke move door aan te bieden mijn rugzak te dragen. Dat laat ik me geen twee keer zeggen want ondanks dat er niet veel in zit, wordt het al zwaar genoeg. Met een blik op de berg waar de route begint zien we al een slang van lampjes gaan van mensen die al gestart zijn met lopen. Lampionnenoptocht, maar toch ook wel een beetje begrafenisstoet gezien de wijze waarop men zich voortbeweegt. Iedereen gaat in schilpadden snelheid maar wij kiezen voor de slakkentocht, wij willen het halen, niet de eerste zijn. De eerste lampjes zitten al redelijk bovenaan maar het wordt wel spannend want het ziet er best ver en stijl uit en wij moeten nog beginnen. Maar goed, dat doen we dan ook en ondanks het tijdstip van de nacht en het weinige slapen doen we gewoon wat we de afgelopen dagen ook gedaan hebben, stap voor stap omhoog. In het begin gaat het nog wel redelijk en als we een paar uur verder zijn wordt het snel koud, lang leve het thermoondergoed, en wijst Ku ons op een paar lichtjes bovenin die bijna bij Stella Point zijn, de eerste stop voor Uhuru piek. Inmiddels zijn we bij de gravellaag aangekomen en hebben we het zwaar. Moe, snel in ademnood door de hoogte, en nog een lange weg te gaan. De eerste twee energybars zijn er al doorheen en drinken is lastig. Niet alleen omdat je eigenlijk geen dorst hebt, maar ook omdat het uit de rivier gekookte water met een drupje Hadex, Karvan Cevitam en door een rubberen slangetje nu eenmaal niet te zuipen is. Daarnaast is het water koud, wat slecht op de maag valt, en heb ik door al het stof op de berg een permanente droge strot, waartegen geen water meer bestand is. Enfin, wat een uurtje of zes had moeten duren, blijkt dat we zo langzaam gaan dat we nog minstens 2 uur moeten lopen voor we er zijn. We zien de zon dan ook opkomen als we nog volop in het gravel staan, en dan zien we ook pas hoe ver we er nog van verwijderd zijn. Meerdere malen slaat de wanhoop toe, weet ik zeker dat ik het niet ga redden, en vraag ik me weer af waar we aan begonnen zijn. Ondanks mijn wens bij de vallende ster dat we allebei zonder problemen de top halen. Bij zo'n exercitie als deze kom je jezelf écht tegen, en wordt je wilskracht tot het uiterste getest. We zien ook meerdere mensen weer naar beneden komen deze nacht. Ook wij, die nul last hebben van hoogteziekte (lang leve de Diamox), maar waar ik toch één moment heb midden op het gravel, waarbij mijn maag een beetje raar doet en ik denk dat het voorbij is. Maar gelukkig is het toch de inspanning en het feit dat de energybar uitgewerkt is. 

  Dan, wonder boven wonder en vraag me niet hoe, zetten we twee uur later dan gepland voet boven aan en zijn we bij Stella Point. Ik kan wel janken. Nu komt de hamvraag, zijn we zo afgedraaid en is dit ons eindpunt, ook al een prestatie op zich, of lopen we toch nog een uur verder naar Uhurupeak? Ik hoef er niet lang over na te denken, hier ben ik voor gekomen, Uhurupeak lopen is relatief vlak en al moet ik kruipen! Het enige dat een probleem zou kunnen zijn is de tijd, maar gelukkig zijn de gidsen heel simpel en duidelijk, ze zijn er voor ons dus geen probleem. Frank hoeft gelukkig ook niet lang na te denken, hij laat het aan mij. Het is 10 over 8, dus half negen lijkt me een mooie tijd om te vertrekken, kan ik nog even bijkomen, maar dat plan vinden ze minder omdat het weer kan omslaan. En we moeten ook nog terug dus het liefst gelijk op weg. Vooruit dan maar. Op de heenweg komen we een hoop mensen tegen die we kunnen feliciteren en andersom wensen ze ons succes voor het laatste stukje. Het uitzicht is prachtig. We kunnen Moshi zien en ook het zicht op de gletsjer is fantastisch. Daar wil ik wel even een momentje voor stoppen. Dan weer verder lopen. Het valt mee en op een gegeven moment roept Frank om een bochtje dat hij het bord ziet staan. Dan zijn we er en hebben we het gehaald. Ik moet weer huilen, van blijdschap, van vermoeidheid, en van de spanning. Naar dit moment hebben we tenslotte de afgelopen 4 dagen toe geleefd. Sterker nog, hier hebben we de afgelopen maanden naar toe geleefd. Het lijkt wel een eindexamen van alles wat we de afgelopen dagen gedaan hebben, qua lopen en klimmen, en dit is de prijs! Dan foto's maken, samen, samen kussend, met de Aware banner, met de jongens die ons boven hebben gebracht, en met de Souldivers sticker. Ik heb zelfs een foto met dat maffe ADP petje ;-) Dan zijn we wel zo'n beetje klaar en moeten we aan de terugtocht beginnen, die toch ook wel behoorlijk zwaar zal zijn. Nu kunnen wij tegen de aanlopende mensen zeggen dat ze er bijna zijn en worden wij gefeliciteerd. Omdat we zo laat zijn pakt Ku de shortcut naar beneden, een nog stijlere gravelwand waar we zo'n beetje op onze schoenen van af skiën. Killing voor je benen (en schoenen) en we gaan allebei dan ook wel een keer op onze snufferd. Er komt nog een gids over die route met wat lijkt een dronken chinees. Dat zou kunnen want die heb ik op de piek gezien met een kerstmus op en er lag een lege fles champagne naast. Ik krijg last van mijn benen en ben er helemaal klaar mee. Maar uiteindelijk komt ook daar een einde aan en om 13 uur zijn we eindelijk terug op het kamp. Het zit er op, we hebben het gehaald! Dan even een uurtje liggen, lunchen en dan moeten we gelijk door want we moeten naar Mweka kamp. Ook weer omlaag. Het eerste stuk gaat nog wel soepel maar ik had al pijn in mijn knie en nu komt er ook pijn in mijn tenen bij want die hebben de hele ochtend al tegen mijn schoenen aan lopen drukken. Het eerst gedeelte van het pad doen we een half uur langer over en het tweede gedeelte is al niet veel beter. Het pad loopt zwaar omlaag met allerlei rotsen waar ik vanaf moet springen. Lekker voor mijn knieën, maar niet heus. Dier van de dag zijn wij bij deze zelf, als een soort gemuteerde berggeiten. We zijn dus ook pas laat, 19:15 in het kamp ipv de geplande 18:00. Nou ja, we staan toch al bekend als de slakken. Gelijk eten en dan eindelijk de whisky en de Tia Maria. Dan nog even foto's kijken, sms-je versturen en naar bed, want morgen moeten we weer vroeg op. We moeten nog 3 uur lopen, in ons tempo dus minstens  4 en anders moeten we te lang in de rij staan voor de administratie. Uitschrijven en ons certificaat in ontvangst nemen! En dan is dit avontuur voorbij en gaan we door naar het volgende. Safari in Kenia! Maar eest, douchen, scheren en haar wassen!!! En een echt bed. En een normaal toilet. En een biertje en een cola light. En, en, en....