Vandaag gaat ons avontuur beginnen. Helemaal in de stemming met onze rugzakken klaar. We worden opgehaald door onze gids, Gideon, en rijden naar de gate. Blijkt dat KIA gewoon op het terrein van het vliegveld ligt! Vandaar. Toen wij gisteren heel onschuldig vroegen wat KIA eigenlijk betekende kregen we als antwoord "Kilimanjaro International Airport". Aha! Maar dat terzijde. Eerst langs de preferred supplier supermarkt voor water. Eenmaal bij de Machame gate  inschrijven en dan wachten. Het is een drukte van belang. Toch een tourist trap :-). Wachten op permits, kiezen van dragers, bagage wegen etc... Iedere drager mag namelijk maar maximaal 20kg dragen, 15kg van ons en 5 voor zichzelf. We krijgen een lupaatje (lunch pakketje) met hamburger, stukkie kip, banaantje en een muffin. Voor straks. Straks is 2 uur later als we nog steeds wachten. Inmiddels de eerste apen gespot die brutaal eten proberen te stelen maar voor fotos erg schuw zijn. De apen zijn het dier van de dag. Dan mogen we eindelijk gaan inmiddels half 2. Het eerste stuk is een weg omhoog en gaat soepel. Gideon stuurt ons vast vooruit, de overige acht (!) man zien we niet (6 dragers, 1 kok, 1 assistent gids). We lopen lekker door, als dit het is valt het mee. Dan wordt het pad wat ruwer maar nog steeds prima. Als Gideon ons eindelijk inhaalt is hij verbaast over hoe ver we al zijn. Dat duurt niet lang. Het pad krijgt wat trap- en klimgedeelten en al gauw lopen we een stuk langzamer. Shoot, toch wel zwaar en we zweten ons te pletter. Dan komt het eerste spijtmomentje. Wat doen we hier en waarom liggen we niet gewoon lekker aan het strand zoals de gemiddelde Nederlander? Omdat we dat nu eenmaal niet zijn. Dus beulen we onszelf af op een berg in donker Afrika. Wel met een hele hoop anderen, dat wel. Alle nationaliteiten. We zijn benieuwd hoeveel daarvan de eindstreep gaan halen. Leuk nieuw tv programma. Sterren op de Kilimanjaro. Anyway, als we er drie uur op hebben zitten en we nog maar een uurtje moeten, ben ik al redelijk verrot. Ook mijn rugzak is te zwaar. En dan komt het laatste stuk, bijna recht omhoog, klim, klim, klim. Steep, steep, zegt Gideon. You're kidding! Dat wordt dus stapje voor stapje en als we er bijna zijn zien we wel de top liggen. Daar doen we het voor! Dan komen we eindelijk bij het kamp, Machame Hut, overal tenten. Eerst even inschrijven. Die gasten hebben de tent al opgezet dus we kunnen al snel relaxen. Eerst nog even installeren. Fijn dat we selfinflating matjes hebben gekocht. Ja, self inflating, m.a.w. je moet ze zelf opblazen. Het past allemaal maar net in de tent. Dan eten, soep vooraf en gefrituurde aardappeltjes met diep gefrituurde vis (oh, is het vis?) in de krappe tent van de crew maar met een tafel en twee stoeltjes, en dan lekker op tijd naar bed. Wassen, want het is erg stoffig, met een bakje water (of in mijn geval met vochtige washandjes van het Kruidvat, hoera!) en naar de WC in een houten hokje met een gat in de grond. Maar daar was ik al op voorbereid en de vochtige hygiënische toiletpapiertjes (ook van het Kruidvat, hoera!) zijn ook zeker geen miskoop. Qua temperatuur valt het gelukkig mee. Als ultieme antifan van k(r)amperen is dit op zich al afzien, maar ja het hoort er bij en is onderdeel van de experience. We zijn behoorlijk afgedraaid en morgen is er weer een dag. Dan gaan we weer steep, steep. Yeah! :-)