Nou, vandaag begint dan ons avontuur, onze 3-vakanties-in-één-vakantie, en het mentaal voorbereiden op de taak die voor ons ligt. We hebben het voor elkaar gekregen om alle zooi in twee koffers, twee rugzakken en twee handbagage stukken te krijgen. En met die hele zooi moeten we eerst naar Schiphol zien te komen, wat al een prestatie op zich is. Omdat we ruim 3 weken weg zijn, er niemand is die we lief aan willen kijken om ons weg te brengen omdat het zo vroeg is én we een schipholtaxi wat aan de prijzige kant vinden (bijna 100€ voor een ritje enkele reis, zijn ze nu helemaal besodemieterd!) nemen we de trein. Helaas hebben we pech want de Fyra rijdt zo vroeg op zaterdag niet en omdat er werkzaamheden zijn tussen Leiden en Schiphol moeten we via Gouda en Amsterdam. Nou ja, het is niet anders. We vliegen om 10:00 uur dus om 5:30 staat de taxi naar Rotterdam CS voor de deur. De reis gaat verder voorspoedig, zowel op Schiphol inchecken als de vlucht zelf. Aan het eind van de dag arriveren we dan ook op Kilimanjaro Airport. Enige hobbel is dat bij het ophalen van de bagage er een rugzak mist, die van Frank. Dat is balen want daar zitten toch wel een aantal zaken in die we nodig hebben op de Kili, niet in de laatste plaats het thermo ondergoed. Dan maar in de rij voor reclamatie, want er mist nog veel meer bagage van mensen. Is dat een goed of een slecht teken? Intussen waarschuw ik de chauffeur van de KIA Lodge dat het nog even gaat duren. Als we eindelijk aan de beurt zijn (voorproefje van hoe de dingen gaan hier in donker Afrika), vertelt de man dat dit heel normaal is, bagage heel vaak per ongeluk niet uitgeladen wordt en doorgevlogen naar Dar Es Salaam. Komt vanzelf wel weer terug, waarschijnlijk hebben we het morgen. Dan is het maar goed dat we een extra acclimatiseringsdag hebben ingelast. Na alle papieren ingevuld kunnen we eindelijk op weg naar KIA, waar we binnen 10 minuten zijn. Lekker dichtbij. Het is een prachtige Lodge en wij krijgen een huisje met uitzicht op de Kilimanjaro. Dat moet wel wachten tot morgen want in het donker zie je niks. Gelukkig kunnen we ook nog wat eten, bestaande uit een keuzemenuutje. Soepje, stukje lam met aardappel en wortel en een stukje taart toe. Prima te eten. Het nationale bier is van het merk Kilimanjaro, en de traditie zegt dat je dat alleen mag drinken als je de berg op geweest bent en de top gehaald hebt. Nou, daar nemen we dan maar een voorschotje op. We krijgen gelijk les in het Swahili. Als groet zegt met Mambo, en dan dien je Poa terug te zeggen. Of Jambo, en dan mag je gewoon met Jambo terug antwoorden. Dank je wel is Asante en heel erg bedankt is Asante  Sana, waarop je dan weer Karibu (welkom of graag gedaan) op terug geeft. In het begin effe lastig onthouden, maar dat komt vast goed. Na het eten in de bar nog een drankje en wat korte berichtjes op internet, want het is erg traag. Dan lekker slapen wat ook prima gaat. Morgen nog even relaxen voor we aan de slag moeten.

  De volgende dag redelijk vroeg op. In het daglicht kunnen we de Lodge pas goed bekijken en het ziet er erg mooi uit. Totaal geen last van het nabij liggende vliegveld. Mooi zwembad en ik vermaak me prima met het fotograferen van de vele verschillende gekleurde vogeltjes die er rond vliegen. Alleen hebben we wat moeite om de Kilimanjaro te ontwaren. We turen in alle richtingen in de verte, zien wel bergen maar kunnen niet thuisbrengen welke daarvan de Kili is. Ook als we op de aangegeven "Kilimanjaro View Point" staan zie ik niks. Nou ja, dan maar lekker aan het zwembad liggen. We zitten nog een beetje in onze maag met de rugzak, maar calculeren dat als hij niet zou komen we uiteindelijk tóch de Kili op gaan en we dan wel zien hoe we het regelen. Aan het zwembad zit een groep Ieren die net terug zijn, dus vol belangstelling vragen we hun naar hun avonturen en eventuele tips. Ik hoor woorden als "tough", "hard" en "difficult" en begin hem een beetje te knijpen. Ik lig hier prima op mijn bedje aan het zwembad met een boekje en een colaatje light, in tegenstelling tot de gedachte dat ik vanaf morgen een week moet gaan afzien. Maar we gaan er gewoon voor. Ik zie het wel. Verder hebben ze nog een tip die later van onschatbare waarde blijkt te zijn. Wij hebben Diamox meegekregen met het voorschrift om vanaf 4.000 meter hoogte te beginnen met slikken, en dan twee per dag. Zijn geven aan dat je beter vanaf vandaag kan beginnen met een halve per dag en dit gewoon de hele tocht aanhouden. Dan kan je lichaam vast wennen aan het meer opnemen van zuurstof, want dat is wat het doet. Één van hun is namelijk arts en die heeft het helemaal uitgezocht. Het enige waar zij last van hadden was tintelingen in handen en voeten, maar als dat alles is willen we het er wel op wagen. Intussen is in de loop van de dag de Kilimanjaro zichtbaar geworden. Hij lag vlak voor onze neus, maar was verscholen achter de wolken. We zitten inderdaad dichtbij en met ontzag kijken we naar de besneeuwde top, ons afvragend hoe we daar in godsnaam omhoog moeten klimmen. Ik vermoed one step at a time. Dan krijgen we goed nieuws. De rugzak is terecht en ligt op het vliegveld. Hij was teruggevlogen naar Schiphol en met de vlucht van vanochtend weer mee hier naartoe gekomen. Frank gaat hem persoonlijk ophalen, om zeker te weten dat hij hem terug krijgt en gelukkig is dat ook zo. Nu zijn we er klaar voor morgen, in theorie dan. Morgen, morgen is de grote dag. Morgen zullen we het weten en gaan we het meemaken. En met die gedachte gaan we na het eten en ons laatste slaapmutsje naar bed. Morgen zal blijken of we er tegen op gewassen zijn, of de maanden hardlopen voldoende bijgedragen hebben, of we sterk genoeg zijn, en of we ons kunnen meten met de mensen die ons voorgegaan zijn, bekenden en onbekenden. Ik hoop/denk van wel. Het moet. Never give up! Failure is not an option... Wat denken jullie? Can we kill the Kili?