Na een uiteraard rusteloze nacht waarbij zowel de tent als de slaapzak per definitie te klein is, het matje te hard, de omgeving te rumoerig en het kussen, gemaakt van een jas en een rugzak, te oncomfortabel worden we rond een uurje of 6 wakker van de mensen en de zonsopgang. Het is een liveaboard ritme geworden (waarbij duiken toch een stuk relaxter is). We beginnen met frisse moed na een zeer voedzaam ontbijtje (PAP! Gatver, gelukkig nog een stukje omelet met een worstje er achteraan.) Maar die moed slaat al snel om in wanhoop als ik al na een half uurtje klimmen naar adem loop te happen. En dat minstens 3 uur lang. Blijkt later 5 uur te zijn, maar gelukkig weet je niet alles van tevoren. Gisteren was al stap voor stap en mij rijst het vermoeden dat dat alleen maar erger wordt. Achter iedere heuvel ligt weer een nieuwe heuvel, achter iedere richel nog een richel en zo gaat het maar door. Stukje klimmen, stukje hijgen, stukje stilstaan, stukje klimmen. En ik dacht dat ik met het hardlopen een redelijke conditie had, maar boven de 3.000 meter ligt dat toch anders. Je kan je van tevoren geen voorstelling maken wat die hoogte met je doet. Na iedere simpele handeling sta je te hijgen als een labrador in de gloeiend hete zon, laat staan dat je zware inspanning verricht zoals stijl omhoog lopen, wat we dus de hele dag door doen. Gelukkig af en toe ook nog een foto maken, want het uitzicht is mooi. Dan, als ik denk dat we er bijna zijn blijkt dat dat gedeeltelijk klopt. We zijn er inderdaad bijna, bijna halverwege dat is. Zucht. Nou ja. Nog maar even verder stapje voor stapje. Dier van de dag is de grote zwarte raaf met een witte kraag. Die hangen rond op de picknick site om eten te stelen. Als ze laag overvliegen hoor je het zwiepen van de vleugels. Wow.

  Dan zijn we boven de hoge heuvel, zien we wat waarschijnlijk de eerste afvaller is, en moeten we het laatste stuk langs de richel en dan omhoog en er overheen. De temperatuur is aardig gezakt ondanks dat de zon nog schijnt en de vliesjes gaan aan. Stap, stap, stap nog 5 meter maar eerst uitblazen. En dan gehaald! Ik ben over de richel. Nu nog een kleine honderd meter naar beneden en zijn we bij het kamp dat we al gauw zien liggen, Shira Cave. Joepie dag 2 ook gehaald, ik kan wel janken van vermoeidheid. Dan het ritueel van het tentje, wassen want het is weer enorm stoffig, lunchen (wortel soep, pannenkoeken, vis en boterhammen met jam en een beetje fruit) en dan dood neervallen in de hut, siesta , relaxen en weer krachten opdoen. Frank kan trouwens zijn lol op. Wortel is zo'n beetje nationale groente en wordt overal in verwerkt. Ooit een Tanzaniaan met een bril gezien? Nee, nu je het zegt eigenlijk niet. Ha, ha, ha, ik kan weer lachen :-) De rest van de dag kunnen we weer een beetje op krachten komen. Morgen moeten we veel langer lopen, maar minder stijl. Kijk, daar houden we van!